Χρόνια πολλά για το Δεκαπενταύγουστο του 2024

Η κατάρα του πεύκου (1918). Ζαχαρίας Παπαντωνίου

«Γιάννη, γιατί κοψες τν πεκο; 
γιατί; γιατί;»
—«
γέρας θάναι» λέει Γιάννης, 
κα
περπατε.

νάβει πέτρα, τ λιβάδι 
βγάνει φωτιά·
νάβρισκε
Γιάννης μι βρυσούλα, 
μι
ρεματιά!

Μς στ λιοπύρι, μς στν κάμπο 
ν
να δεντρί…
Ξαπλώθη
Γιάννης ποκάτου 
δροσι
ν βρ.

Τ δέντρο παίρνει τ κλαδιά του 
κα
περπατε!
«Δ
θ’ νασάνω» λέει Γιάννηςˑ 
«γιατί; γιατί;»

—«Γιάννη, πο κίνησες ν φτάσης;» 
—«Στ
Δυ χωριά».
—«Κι
κόμα βρίσκεσαι δ κάτου; 
Πολ
μακριά!»

—«γ πηγαίνω, λο πηγαίνω. 
Τί
φταιξα γώ;
Σκιάζεται
λόγκος κα μ φεύγει, 
γι’ α
τ εμαι δ.

»Πότε ξεκίνησα; Εναι μέρες… 
γι
δυ, γι τρες…
νος μου σήμερα δν ξέρω, 
τ’ ε
ναι βαρύς».

—«Ν μι βρυσούλα, πι νεράκι,
ν
δροσιστς».
Σκύβει ν
πι νερ στ βρύση, 
στερεύει ε
θύς.

Ο μέρες πέρασαν κι ο μνες, 
φεύγει
καιρός·
στ
ν διον τόπο εν’ Γιάννης
κι
ς τρέχη μπρός…

Ν τ χινόπωρο, ν ο μπόρες! 
μ
πο κλαρί;
Χτυπιέται
ρθς μ τ χαλάζι, 
μ
τ βροχή.

«Γιάννη, γιατί σφαξες τ δέντρο 
τ
σπλαχνικό,
πούρριχνεν
σκιο στ κοπάδι 
κα
στ βοσκό;»

» πεκος μίλαε στν έρα 
—τ’
κος; τ’ κούς;—
κα
τραγουδοσε σ φλογέρα 
στους μπιστικούς.

»Φρύγανο κα κλαρ το πρες, 
κα
τς δροσιές,
κα
τ ρετσίνι του ποτάμι 
π’ τς πληγές.

»Σακάτης τανε κι λόρθος, 
ς τ χρονι
πο
τν γκρέμισες γι ξύλα, 
Γιάννη φονιά!»

—«Τ χάρη σου, ρημοκλησάκι, 
τ
ν προσκυνῶˑ
βόηθα ν
φτάσω κάποια ρα 
κα
ν σταθ

» μάνα μου θ περιμένη
κι
χω βοσκή…
κι ε
χα κα τρύγο… Τί ρα νάναι 
κα
τί ποχή;

»Ξεκίνησα τ καλοκαίρι 
—ν
στοχαστς—
κι
ρθε κα μ’ βρεν χειμνας 
μεσοστρατίς.

»Πάλι λωνάρης κα λιοπύρι! 
πότε
ρθε; πς;
γιε, σταμάτησε τ λόγκο 
πο
τρέχει μπρός.

»γιε τ δρόμο δν τν βγάνω
—μ
τί καρδιά;—
Θέλω ν
πέσω ν πεθάνω,
δ κοντά».

Πέφτει σ δέντρο π’ τ πελέκι…
Βογκάει βαριά.
Μακριά του στάθηκε τ
δάσος,
πολ
μακριά.

κε τριγύρω οτε χορτάρι
φων
καμιά.
Στ’
γκάθια πέθανε, στν κάμπο,
στ
ν ρημιά.