«ει δε τις των ιδίων και μάλιστα των οικείων ου προνοεί, την πίστιν ήρνηται και έστιν απίστου χείρων». (Τιμ. 5,8)
Ηλικιωμένοι και οίκοι ευγηρίας.
(άρθρο-Ηλικιωμένοι και οίκοι ευγηρίας-) Αυτές τις μέρες που όλοι κινούνται στο ρυθμό των διακοπών και προετοιμάζουν τις λίγες ή περισσότερες μέρες που θα προσπαθήσουν να ξεφύγουν από την καθημερινή τους ρουτίνα, θα πρέπει όσο δυσάρεστο και αν είναι να φέρουμε στο νου μας κάποιους ανθρώπους οι οποίοι δεν θα κάνουν και φέτος διακοπές.
Πριν από λίγες μέρες με επισκέφθηκε στο ιατρείο λόγω κάποιων προβλημάτων υγείας που είχε, μια νοσηλεύτρια που δουλεύει σε έναν από τους γνωστούς οίκους ευγηρίας του Λεκανοπεδίου της Αττικής. Μέρος των προβλημάτων της υγείας το απέδωσε στις εμπειρίες που έχει στο χώρο αυτό. Ένας χώρος ο οποίος απαιτεί ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό το οποίο πρέπει κανείς να πληρώσει για να φιλοξενηθεί εκεί. Είναι σίγουρα ένα ποσό το οποίο δεν μπορεί εύκολα να πληρώσει ένας μέσος ηλικιωμένος και χρειάζεται είτε να έχει μια σεβαστή σύνταξη, είτε να έχει τη βοήθεια των συγγενικών του προσώπων.
Ηλικιωμένοι και οίκοι ευγηρίας. Ηλικιωμένοι που αρνούνται να λάβουν τροφή και νερό.
Αυτά λοιπόν που μου περιέγραψε η εν λόγω νοσηλεύτρια, όχι εντελώς άγνωστα, αλλά με τη γλαφυρότητα ενός ανθρώπου που τα ζει σε καθημερινή βάση θα ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας και στη συνέχεια να ξεκινήσουμε όλοι μαζί αμέριμνοι τις διακοπές μας με ήσυχη τη συνείδησή μας. Μου είπε λοιπόν ότι πολλοί από τους συγγενείς φέρνουν τους γέροντες και τους αφήνουν στο ίδρυμα κανονίζοντας να καταβάλουν κάθε μήνα το ποσό το οποίο χρειάζεται για την παραμονή τους εκεί.
Όμως οι ηλικιωμένοι, μετά την απομάκρυνση των συγγενών τους με αξιοπρεπή και απλό τρόπο, αρνούνται πλέον να λάβουν τροφή και νερό. Καταδικάζοντας έτσι τους εαυτούς τους σε ένα Σίγουρο θάνατο. Παρά τις προσπάθειες του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού να τους σιτήσει, εκείνοι αρνούνται σταθερά και ενώ στο τέλος το προσωπικό καταφεύγει σε πιο βίαιους τρόπους για να αναγκάσει τους γέροντες να σιτιστούν, εκείνοι επιμένουν σταθερά. και μέρα με την ημέρα χάνουν τις δυνάμεις τους για να καταλήξουν στο τέλος μετά από μερικές ημέρες στο σκοπό που είχαν τάξει, δηλαδή στο να πεθάνουν. Γιατί το κάνουν αυτό;. Γιατί προφανώς προτιμούν το θάνατο από μια ζωή, στην οποία θα κυριαρχεί η σκέψη ότι οι δικοί τους τους εγκατέλειψαν και τους πέταξαν κυριολεκτικά από την κοινή τους ζωή.
Πολλοί από τους ανθρώπους αυτούς προσέφεραν στην ανατροφή και την ανάπτυξη των παιδιών τους, αλλά και όσο οι δυνάμεις τους το επέτρεπαν και των εγγονών ή ανιψιών τους, αλλά όταν πια θεωρήθηκαν αδύναμοι και άχρηστοι για προσφορά, επιλέχθηκε η λύση της απομάκρυνσης τους και του εγκλεισμού τους με την βία, ψυχολογική ή και σωματική μερικές φορές σε ένα τέτοιου είδους ίδρυμα. Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Προφανώς οι άνθρωποι αυτοί περίσσευαν. Δεν είχαν κανένα ρόλο και κανένα χώρο στην οικογένειά τους και για το λόγο αυτό επιλέχθηκε η λύση της απομάκρυνσης τους από αυτήν.
Ηλικιωμένοι και οίκοι ευγηρίας. Ηλικιωμένοι που πέφτουν σε κατάθλιψη.
Άλλοι πάλι από τους ηλικιωμένους ενοίκους δεν φτάνουν στο σημείο να αυτοκτονήσουν, μη τρώγοντας και πίνοντας, αλλά πέφτουν σε μια βαθιά κατάθλιψη που τους οδηγεί στην απομόνωση και στην αδυναμία επικοινωνίας με οποιοδήποτε άλλο. Μολονότι γύρω τους κινούνται και υπάρχουν αρκετοί συνομήλικοί τους, οι ίδιοι βρίσκονται σε απόσταση, σωματική και ψυχική από όλους αυτούς, κλεισμένοι στον εαυτό τους και στις σκέψεις τους με μια αρνητική διάθεση και πολύ λίγα λόγια.
Και βέβαια είναι και εκείνοι οι οποίοι με θορυβώδη τρόπο προσπαθούν να αντισταθούν. Μερικοί μάλιστα από αυτούς με βίαιο και δυναμικό τρόπο επιχειρούν να απομακρυνθούν από το ίδρυμα ή να προξενήσουν βλάβη σε αντικείμενα και σε πρόσωπα τα οποία βρίσκονται γύρω τους.
Θα έλεγε δηλαδή κανείς ότι πολλές φορές τέτοιοι χώροι, οίκοι ευγηρίας, όπως τις αποκαλούμε αλλά στην πραγματικότητα χώροι εγκλεισμού, λειτουργούν ως φύλακες των αδυνάτων. Λόγω της αδυναμίας των προσώπων που κατοικούν εκεί να αναπτύξουν μια αυτόνομη ζωή και λόγω της αναγκαστικής απομάκρυνσής τους από την οικογένεια. Διότι δεν είναι πλέον χρήσιμοι οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται και βιώνουν ένα αδιέξοδο, το οποίο ουσιαστικά βήμα το βήμα τους οδηγεί μέσα από μια στενάχωρη ζωή στο τέλος.
Και είναι πραγματικά μεγάλη ντροπή για όλους εμάς που ζούμε τις διακοπές μας και απολαμβάνουμε με κάθε τρόπο όλα εκείνα τα οποία μπορεί να μας προσφέρει η υλική ευμάρεια της εποχής, να έχουμε τους δικούς μας ανθρώπους απομακρυσμένους και έγκλειστους σε χώρους στους οποίους δεν θα ήθελαν να βρίσκονται. Πολλοί από τους συγγενείς δεν έρχονται ποτέ να δουν τους οικείους τους. Τους φέρνουν την πρώτη μέρα, τους εγκαταλείπουν εκεί και απλώς στέλνουν το έμβασμα της πληρωμής για την παραμονή τους στο χώρο, για όσο διάστημα διαρκέσει η ζωή τους.
Πολλοί είναι εκείνοι που οδηγούν τους ηλικιωμένους συγγενείς τους σε οίκους ευγηρίας με ελαφρά συνείδηση.
Το πιο ανησυχητικό είναι ότι όλοι εκείνοι οι οποίοι εμπλέκονται σε αυτή τη διαδικασία, προσπαθούν με κάθε τρόπο να πείσουν τους εαυτούς τους ότι κάνουν το καλύτερο. Και είναι πάρα πολλοί εκείνοι οι οποίοι με ελαφρά συνείδηση οδηγούν τους συγγενείς τους στους οίκους ευγηρίας και στη συνέχεια συνεχίζουν τη ζωή τους σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Δεν ξέρω αν πραγματικά βέβαια η συνείδησή τους είναι τόσο απονεκρωμένη, αλλά από ότι φαίνεται η συλλογική συνείδηση, η συνείδηση της κοινωνίας μας δεν δίνει καμία σημασία και δεν αντιδρά καθόλου στο σύγχρονο πρόβλημα που λέγεται αποξένωση των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας από το οικογενειακό τους περιβάλλον.
Και το τι συμβαίνει πραγματικά φαίνεται από την κατακόρυφη αύξηση των ιδρυμάτων που φιλοξενούν γέροντες, οι οποίοι φαίνεται να έχουν τη σωματική ισχύ. και θα μπορούσαν κάλλιστα να καταλάβουν ένα μικρό χώρο έξω από τα ιδρύματα αυτά και κοντά στους οικείους τους. Όμως, δυστυχώς η απουσία ενδιαφέροντος και αγάπης. πληγώνει ακόμη περισσότερο τους ανθρώπους αυτούς και τους κάνει να αποδέχονται ορισμένοι την απομάκρυνση αυτή για λόγους αξιοπρέπειας ως ένα αναγκαίο κακό. Και τους ακούμε να λένε ότι είναι ανάγκη να φύγουν από το σπίτι για να αφήσουν το χώρο στα παιδιά τους και στα εγγόνια τους για να ζήσουν εκείνα πιο άνετα μια που οι δικη τους παρουσία μόνο βάρος γίνεται.
Δεν ξέρω στο όνομα ποιας ηθικής και ποιας λογικής γίνεται αυτή η πραγματική σφαγή των ηλικιωμένων ανθρώπων γύρω μας, Αλλά επειδή όσοι τελικά καταφέρουμε και φτάσουμε σε αυτές τις ηλικίες διαπαιδαγωγώντας με αυτό τον τρόπο τα παιδιά μας είναι πιθανότατο να αποκτήσουμε και εμείς μια θέση σε ένα από αυτά τα ιδρύματα, θα πρέπει να προβληματιστούμε πάρα πολύ για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Και θα ήταν πάρα πολύ καλό τόσο εμείς όσο και τα παιδιά να διδαχτούμε την αγάπη και το σεβασμό προς εκείνους που μας έφεραν στη ζωή και επιτυχώς ή και ανεπιτυχώς κάποιες φορές προσπάθησαν να μας αναθρέψουν και να μας δώσουν τις καλύτερες προϋποθέσεις για να ζήσουμε.
Ηλικιωμένοι και οίκοι ευγηρίας.Τα παιδιά μας πράττοντας όπως και εμείς, θα μας οδηγήσουν σε ένα από τα ιδρύματα αυτά.
Ακόμη και αν δεν ήσαν άξιοι της αποστολής τους, ακόμη και αν έκαναν πράγματα τα οποία μας πλήγωσαν, δεν παύουν να είναι οι γονείς μας, δεν παύουν να είναι οι άνθρωποί μας εκείνοι οι οποίοι είναι το δέντρο, κλαδιά του οποίου αποτελούμε εμείς. Πρέπει να μάθουμε τα παιδιά μας, να σέβονται. Να σέβονται τον παππού και τη γιαγιά, να σέβονται το θείο και τη θεία και όλους εκείνους οι οποίοι τώρα μοιάζουν ανήμποροι, αλλά κάποια στιγμή έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Και δεν θα ήταν δύσκολο εάν αντί για το ανήμπορο πλάσμα το οποίο έχουμε αυτή τη στιγμή μπροστά μας, αναφερόμαστε στις στιγμές εκείνες και στις εποχές όπου οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονταν σε ακμή και προσέφεραν με όλη τους την καρδιά και την δύναμη στις νεότερες γενιές.
Ένας τέτοιος σεβασμός δεν πάει ποτέ χαμένος γιατί κάποια μέρα έστω και αν σκεφτόμαστε ιδιοτελώς, θα γυρίσει και σε εμάς. Στην αντίθετη περίπτωση τα παιδιά μας πράττοντας όπως και εμείς, θα μας οδηγήσουν σε ένα από τα ιδρύματα αυτά, ή γιατί όχι ούτε και αυτό θα το κάνουν, αλλά θα μας πετάξουν στο δρόμο για να βρούμε εκεί τον θάνατο και να απολαύσουμε τα επίχειρα των πράξεών μας.