Στη Γωγούλα των παιδικών μας χρόνων,
που θα περάσει το πρώτο Πάσχα σε γηροκομείο
Περίθαλψη και φροντίδα ηλικιωμένων : 3 περιστατικά σε νοσοκομεία.
(άρθρο: Περίθαλψη και φροντίδα ηλικιωμένων-) Ένας 85χρονος ασθενής από το Κιάτο οδηγείται με λοίμωξη του αναπνευστικού στο νοσοκομείο της Κορίνθου. Εκεί ανακοινώνουν στην οικογένεια ότι η κατάστασή του είναι σοβαρή και θα έπρεπε κανονικά να μεταφερθεί σε ένα νοσοκομείο της Αθήνας. Όμως με απόλυτα κυνική ειλικρίνεια τους λένε ότι από τις κεντρικές υπηρεσίες του υπουργείου έχουν απαγορεύσει τη μεταφορά υπερηλικων ασθενών στην Αθήνα. Επομένως, θα πρέπει να παραμείνει στην Κόρινθο με ότι αυτό σημαίνει. Την επόμενη ημέρα τους ανακοινώνουν ότι θα πρέπει να πάρουν τον ασθενή σπίτι, γιατί υπάρχει πρόβλημα κρεβατιών και τους πολύ ηλικιωμένους ασθενείς προτιμούν να μην τους νοσηλεύουν, γιατί χρειάζεται να νοσηλευτούν νεότεροι. Οι συγγενείς του ασθενούς σε απόγνωση παίρνουν τον ασθενή στο σπίτι και φυσικά περιμένουν να πεθάνει.
Μια φιλότιμη ειδικευόμενη σε μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας ασχολείται όλο το βράδυ με μια υπερήλικη ασθενή, η οποία βρίσκεται σε πάρα πολύ κρίσιμη κατάσταση. Την επόμενη ημέρα ο επιμελητής της μπροστά σε όλους το προσωπικό της Κλινικής, την επιπλήττει σφοδρότατα, διότι ξόδεψε τον χρόνο της με το να ασχολείται με μια ασθενή τέτοιας ηλικίας, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να ξεκουραστεί για να μπορεί να προσφέρει τις υπηρεσίες της σε νεότερους ασθενείς.
Μια κυρία 87 ετών, που όλη της τη ζωή αποτελούσε παράδειγμα προσφοράς στην οικογένεια της αλλά και στην τοπική κοινωνία όπου ζούσε χωρίς παιδιά, με ανίψια και αδέλφια, τα οποία έχει ευεργετήσει σε όλη της τη ζωή, οδηγείται στο γηροκομείο μετά από ένα κάταγμα που υπέστη. Παρότι η κατάστασή της βελτιώνεται συνέχεια και το μόνο που θα χρειαζόταν θα ήταν μια γυναίκα για να την προσέχει ερωτώμενη η οικογένεια αλλά και η ίδια η ασθενής λένε ότι προτιμούν να βρίσκεται στο γηροκομείο της επιλογή γιατί πλέον δεν είναι χρήσιμη στην οικογένειά της και δεν θέλει να τους επιβαρύνει.
Περίθαλψη και φροντίδα ηλικιωμένων : προδίδουν το επίπεδο του πολιτισμού μας.
Τρία περιστατικά που προδίδουν το επίπεδο του πολιτισμού μας. Αυτές τις μέρες που πλησιάζουμε προς το Πάσχα, πολλοί είναι εκείνοι οι ηλικιωμένοι οι οποίοι θα γιορτάσουν μακριά από τις οικογένειές τους, τοποθετημένοι σε κάποιο ίδρυμα από αυτά που φυτρώνουν συνέχεια στο μεγάλο λεκανοπέδιο μας και τα οποία. σκοπό λένε έχουν να προσφέρουν στην τρίτη ηλικία αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης. Οι οικογένειες μη θέλοντας να ασχοληθούν με τα υπερήλικα μέλη τους, έχουν την τάση πλέον να τα απομακρύνουν από αυτούς, είτε βάζοντάς τα εφόσον μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν να ζουν μόνα τους, είτε οδηγώντας τα σε κάποιους από αυτούς, τους πολλές φορές ανυπόληπτους για τις παρεχόμενες υπηρεσίες οίκους ευγηρίας.
Και όπως συμβαίνει συνήθως χρησιμοποιούμε ευφάνταστους όρους όπως ο όρος ευγηρία, δηλαδή καλό γήρας για χώρους, οι οποίοι μόνο κάτι τέτοιο δεν προσφέρουν. Συζητούσα πρόσφατα με την κόρη ενός ασθενούς μου η οποία παραπονείτο για το ότι ο πατέρας της δεν μπορούσε να προσαρμοστεί σε έναν από αυτούς τους οίκους, μολονότι ήταν θεωρητικά πολύ καλής ποιότητας και κοντά στη θάλασσα. Με ρώτησε λοιπόν τι νομίζω ότι χρειάζεται ο πατέρας της για να μπορέσει να είναι καλύτερα και εγώ της είπα το πολύ απλό και αυτονόητο. Ένα μικρό δωμάτιο με ένα κρεβάτι και την παρουσία όλων στο σπίτι τους.
Περίθαλψη και φροντίδα ηλικιωμένων : μακροζωία αλλά όχι και καλοζωία.
Δυστυχώς κάνουμε πολύ μεγάλες προσπάθειες επιστημονικά να προσφέρουμε στους ανθρώπους μακροζωία, αλλά φαίνεται ότι δεν έχουμε εξασφαλίσει τη δυνατότητα να έχουν και καλοζωία. Η κοινωνία μας με τη λογική της χρησιμοθηρίας αντιμετωπίζει τους ηλικιωμένους ανθρώπους ως άχρηστα όντα, τα οποία μόνο επιβάρυνση προκαλούν. Και είναι πράγματι πολύ δυσάρεστο ότι οι άνθρωποι, οι οποίοι σε νεότερες ηλικίες προσέφεραν στις οικογένειές τους πολύτιμες υπηρεσίες, πείθονται στα έσχατα της ζωής τους, ότι όχι απλώς είναι άχρηστοι, αλλά και επιβαρυντικοί παράγοντες για το σπίτι τους. Πολλοί δε εξ αυτών από τη φιλοτιμία τους και μόνο όχι μόνο δέχονται να τοποθετηθούν μόνοι τους σε οίκους ευγηρίας, αλλά πολλές φορές εκφράζουν και την επιθυμία, έχοντας κάποια μέτρια προβλήματα υγείας να τελειώσουν τη ζωή τους για να μην ταλαιπωρούν τους οικείους τους.
Είναι δείγμα της εποχής μας η κατάσταση αυτή, όπου οι άνθρωποι μετρούν τους συνανθρώπους τους μονάχα με το τι έχουν να τους προσφέρουν. Και ανεξάρτητα εάν κάποιος στον πρότερο βίο του είχε προσφορά προς τους άλλους και μόνο το ότι είναι ο πατέρας ή η μητέρα, ο παππούς ή η γιαγιά έχει αυτοδικαίως το δικαίωμα να τύχει μιας αξιοπρεπούς αντιμετώπισης από τα μέλη της οικογενείας του. Πάει καιρός που στο πλαίσιο της πολιτικής σκοπιμότητας μιλούσαμε για τα περήφανα γηρατειά. Σήμερα είναι πραγματικά τεράστιο πρόβλημα ότι οι γέροντες πεθαίνουν μόνοι τους σε χώρους όπου η οικογένειά τους τους έχει απομονώσει.
Ίσως για κοινωνίες όπως οι βόρειοι, οι Σκανδιναβοί, κάτι τέτοιο να είναι μέσα στην κουλτούρα και στον τρόπο με τον οποίο σκέπτονται, ή αναγκάζονται να σκέπτονται, Για χώρες όμως, όπως η Ελλάδα που υποτίθεται ότι το φιλότιμο αποτελούσε μια λέξη που μας χαρακτήριζε, που η ορθόδοξη παράδοσή μας αλλά και η κοινοτική αντίληψη των πραγμάτων όριζε την στενή σχέση μεταξύ μελών της Οικογένειας και της Κοινότητας κάτι τέτοιο είναι πραγματικά τραγικό.
Δείκτης ποιότητας του πολιτισμού μας ο τρόπος που μια κοινωνία αντιμετωπίζει τα ηλικιωμένα μέλη της.
Είναι πραγματική οπισθοχώρηση και δείγμα της ποιότητας του πολιτισμού μας, ο τρόπος με τον οποίο μια κοινωνία αντιμετωπίζει τα ηλικιωμένα μέλη της. Αυτή η τραγική συμπεριφορά που θανατώνει αρχικά την ψυχή και στη συνέχεια τα σώματα είναι μία ντροπή και ένα στίγμα για όλους μας. Οι άνθρωποι διψούν για αγάπη, αλλά στις ημέρες μας αυτή είναι δυσεύρετη. Η αγάπη δεν αποτιμάται σε χρήματα ούτε το χρυσό κλουβί στο οποίο κλείνουν πολλοί τους δικούς τους ανθρώπους, μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για την αποξένωση που τους δίνουν.
Μια κοινωνία που δεν ξέρει να τιμά τους ηλικιωμένους είναι μια κοινωνία που είναι καταδικασμένη να αποσυντεθεί και να οδηγηθεί στην καταστροφή. Δεν μπορούμε να ευτυχούμε όσο κάποιοι συνάνθρωποι μας απόμαχοι της ζωής βρίσκονται σε αποξένωση, σε δυστυχία ,λόγω απουσίας ενδιαφέροντος και αγάπης από όλους μας θα πρέπει ο καθένας μας να αναλάβει την ευθύνη του.
Αν θέλουμε πραγματικά να λέμε ότι είμαστε άνθρωποι πολιτισμένοι, θα πρέπει να γινούμε άνθρωποι αληθινής, αγάπης και αλληλεγγύης. Αν θέλουμε και τα παιδιά μας να επιδείξουν σεβασμό προς το πρόσωπό μας θα πρέπει να τους διδάξουμε ότι κύριο στοιχείο της κοινωνίας είναι ο σεβασμός προς εκείνους οι οποίοι λόγω αδυναμίας βρίσκονται σε δυσμενή θέση. Και βέβαια, ένα κράτος το οποίο αφήνει τους ηλικιωμένους να πεθαίνουν χωρίς την παροχή βοήθειας, δίνει το παράδειγμα σε όλους μας αρνητικά για το τι θα πρέπει να κάνουμε. Τέτοιο κράτος δεν αξίζει τον σεβασμό μας και οι άνθρωποι οι οποίοι το στελεχώνουν θα πρέπει να λογοδοτήσουν για αυτή τη συμπεριφορά τους.