Προσωπικός ιατρός και πρωτοβάθμια περίθαλψη.Ένας απολογισμός για το θεσπό του προσωπικού ιατρού.
(άρθρο-Προσωπικός Ιατρός και Πρωτοβάθμια Περίθαλψη-) Στο ξεκίνημα μιας νέας χρονιάς συνηθίζουν οι συνετοί να κάνουν ένα απολογισμό της περιόδου που προηγήθηκε. Δυστυχώς, όπως έχουμε πει και άλλη φορά φαίνεται ότι η μεγαλύτερη αδυναμία της φυλής μας είναι ότι ξεχνά πάρα πολύ γρήγορα. Και ακόμα επειδή δεν της αρέσει να δυσαρεστείται θέλει να απομακρύνει από το νου της κάθε δυσάρεστη σκέψη. Και έτσι σπανίως κάνουμε ουσιαστικό απολογισμό. Συνήθως λέμε ότι κοιτάμε μπροστά και στην πραγματικότητα αυτό σημαίνει ότι ξεχνάμε γρήγορα όσα προηγήθηκαν.
Ανάμεσα στις αφορμές που έχουμε για ένα τέτοιο απολογισμό θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στο θεσμό του προσωπικού ιατρού. Έχουμε ξαναγράψει βέβαια για αυτόν, αλλά θα θέλαμε μαζί με τον απολογισμό που θα κάνουμε για όλα όσα έχουν προηγηθεί, να δούμε και τις προοπτικές του νέου αυτού θεσμού. Η λογική του προσωπικού γιατρού ξεκίνησε την περίοδο των μνημονίων από την τρόικα, η οποία διεπίστωσε στην πατρίδα μας παντελή έλλειψη πρωτοβάθμιας περίθαλψης. Για το σκοπό αυτό, υποχρέωσε σε ένα από τους όρους για την δανειοδότηση της χώρας μας. Την ανάγκη να δημιουργηθεί o λεγόμενος οικογενειακός ή προσωπικός γιατρός που είναι πάρα πολύ διαδεδομένος στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Προσωπικός ιατρός και πρωτοβάθμια περίθαλψη.”Υποχρέωση” από την περίοδο των μνημονίων και η υποτυπώδης υλοποίηση
Ο χρόνος που ακολούθησε, ενώ ανάγκασε τις ελληνικές κυβερνήσεις να πραγματοποιήσουν έστω και υποτυπωδώς τις υπόλοιπες υποχρεώσεις τους δεν ήταν ικανός για να γίνει τίποτε στο τομέα αυτό. Η πανδημία του κορονοϊού που ακολούθησε απέδειξε ότι η απουσία πρωτοβάθμιας περίθαλψης είναι πάρα πολύ επικίνδυνη και οι χιλιάδες των νεκρών που υπερέβαλαν σε αριθμό οποιοδήποτε άλλο πολιτισμένο κράτος οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε αυτή την απουσία. Για λόγους διαπλεκόμενων συμφερόντων, συνδικαλιστικών και άλλων αγκυλώσεων αλλά και εμμονών της κυβέρνησης, ο θεσμός αυτός δεν προχώρησε και έτσι φτάσαμε στο χρονικό όριο όπου θα έπρεπε ή να γίνει κάτι ή να φανούμε αναξιόπιστοι ως προς όσα είχαμε υπογράψει. Για το λόγο αυτό και με μια φοβερή ταχύτητα, η κυβέρνηση προσπάθησε να υλοποιήσει στο πόδι τον θεσμό αυτόν επιλέγοντας αρχικά τους παθολόγους και γενικούς γιατρούς ως τους καταλληλότερους για να τον στελεχώσουν.
Προκειμένου μάλιστα να δημιουργήσουν το κατάλληλο κλίμα, είχαν προαναγγείλει ότι όποιος ασθενής δεν επιλέξει προσωπικό γιατρό δεν θα έχει τη σχετική συμμετοχή του κράτους στα φάρμακά του και ταυτόχρονα δεν θα μπορεί να νοσηλεύεται δωρεάν στα κρατικά νοσοκομεία. Ο κόσμος έσπευσε υπό αυτή την απειλή να βρει και να επιλέξει προσωπικούς γιατρούς, τους οποίους δεν γνώριζε και οι οποίοι προφανώς δεν θα μπορούσαν να υποκαταστήσουν τους μέχρι τότε γιατρούς του. Όλα αυτά τα έκαναν οι πιο φιλότιμοι από τους ανθρώπους αλλά μόνο οι πιο γρήγοροι τα κατάφεραν.
Εκείνοι που πήγαν λίγο πιο καθυστερημένα να δηλώσουν προσωπικό γιατρό, διαπίστωσαν ότι οι γιατροί που είχαν απομείνει δεν ήταν στην περιοχή τους ή δεν υπήρχαν καθόλου γιατροί για να τους δηλώσουν. Βάσει των στοιχείων που το ίδιο το Υπουργείο έδωσε μόνο οι μισοί από τους ασθενείς μπόρεσαν να καλυφθούν με τους υπάρχοντες γιατρούς που είχαν δηλώσει ως προσωπικοί ιατροί. Τότε το Υπουργείο επιστράτευσε και άλλες παθολογικές ειδικότητες και προσπάθησε να πείσει καρδιολόγους γαστρεντερολόγους, ενδοκρινολόγους, νευρολόγους ότι είναι και αυτοί παθολόγοι και μπορούν να λειτουργήσουν ως τέτοιοι γεγονός που φυσικά αυτοί δεν αποδέχθηκαν.
Η πλήρης υποβάθμιση του θεσμού του προσωπικού ιατρού.
Προφανώς και από αυτή μονάχα την επιλογή είχε διαφανεί το πόσο υποβαθμισμένος θα ήταν ο θεσμός. Στην πραγματικότητα η λογική του θεσμού του προσωπικού γιατρού είναι ένας γιατρός ο οποίος γράφει φάρμακα είτε εξ αποστάσεως τις περισσότερες φορές, είτε σπάνιες στο ιατρείο του, χωρίς στην πραγματικότητα να μπορεί να εξετάσει και να έχει ιδία αντίληψη για τον ασθενή του. Το ζούμε καθημερινά αυτό το φαινόμενο, όπου ασθενείς τηλεφωνούν στους προσωπικούς γιατρούς προκειμένου να εξεταστούν για μια λοίμωξη, ένα βήχα, ένα άλλο ενόχλημα που έχουν και οι παράκλησή τους αυτή συναντά άρνηση. Κάποιοι γιατροί, πολλοί εξ αυτών μεγάλοι σε ηλικία και συνταξιούχοι, έχουν δηλώσει προσωπικοί γιατροί με την πρόθεση να μην βλέπουν ασθενείς, αλλά να τους συνταγογραφούν. Έχουν προσλάβει γραμματείς, οι οποίοι κάνουν τη δουλειά αυτή τηλεφωνικώς και εισπράττουν τη μηνιαία αντιμισθία, η οποία δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητη, ξεπερνώντας για 2000 ασθενείς περίπου που μπορεί να χρεωθεί ο κάθε γιατρός, τις δυόμιση χιλιάδες ευρώ το μήνα.
Ο θεσμός δηλαδή αυτός αναβιώνει τον αναχρονιστικό θεσμό του ΙΚΑ, όπου κάποιος ασθενής πήγαινε και δίνοντας ένα ελάχιστο ποσό αμοιβής στον γιατρό έξω από τα καθορισμένα, έγραφε τα φάρμακά του. Οι ασθενείς ήταν δέσμιοι των γιατρών του ΙΚΑ και ταυτόχρονα είχαν τους δικούς τους γιατρούς, οι οποίοι τους παρακολουθούσαν και είχαν την ευθύνη για κείνους. Όπως καταλαβαίνετε, αυτή η λογική είναι έξω από κάθε πρακτική πρωτοβάθμιας περίθαλψης και θα περίμενε κανείς ότι διαπιστώνοντας το Υπουργείο τον εκφυλισμό του θεσμού, θα προσπαθούσε να κάνει κάτι για να τον αναβαθμίσει.
Προσωπικός ιατρός και πρωτοβάθμια περίθαλψη.Αγροτικοί ιατροί και ειδικευόμενοι σύμφωνα με το νέο νομοσχέδιο.
Ποιες είναι οι πρόσφατες εξελίξεις; Ο υπουργός ανακοινώνει περιχαρής φέρνοντας ένα καινούργιο νομοσχέδιο για την Υγεία, το οποίο ψευδώνυμα το αποκαλεί νομοσχέδιο για αναβάθμιση του Εθνικού Συστήματος Υγείας ότι στους προσωπικούς γιατρούς επειδή δεν έχουν ενταχθεί οι απαραίτητοι σε αριθμό παθολόγοι θα συνυπολογίζονται και οι αγροτικοί γιατροί και οι ειδικευόμενοι του τελευταίου διαστήματος της ειδικότητας τους. Καταλαβαίνετε ποια υποβάθμιση του συστήματος κρύβει αυτή η νέα εξέλιξη; Άνθρωποι οι οποίοι μόλις έχουν βγει από το πανεπιστήμιο με μηδενική εμπειρία ή άλλοι οι οποίοι ακόμα δεν έχουν πιστοποιηθεί για τις ικανότητές τους για τη λήψη της ειδικότητας, θα παριστάνουν τους ειδικευμένους γιατρούς. Θα συνταγογραφούν αλλά και θα αναλαμβάνουν την υγεία του καθενός από εμάς.
Βέβαια, στο γενικότερο πλαίσιο της αδράνειας, της κοινωνίας, αλλά και του τρόπου με τον οποίο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης χειρίζονται τα θέματα αυτά, οι άνθρωποι μη πληροφορημένοι ή αδιάφοροι δεν αντιδρούν. Η υγεία τους βρίσκεται σε κίνδυνο, υποβαθμίζεται η καθημερινότητά τους και όμως φαίνεται ότι και η κυβέρνηση θριαμβολογεί, αφού υποτίθεται ότι εξασφαλίζει ένα μεγαλύτερο αριθμό προσωπικών γιατρών, αλλά και η κοινή γνώμη απαθής δέχεται αυτή την ψευδώνυμη θριαμβολογία.
Ψευδώνυμο πρωτοβάθμιο σύστημα υγείας.
Πού οδηγούνται λοιπόν τα πράγματα για μια ακόμη φορά; Χάνουμε την ευκαιρία μιας σοβαρής και οργανωμένης πρωτοβάθμιας περίθαλψης. Αυτή αποτελεί τη σπονδυλική στήλη οποιουδήποτε σοβαρού συστήματος υγείας. Η αλήθεια είναι ότι το σύστημα υγείας, το οποίο λειτουργούσε οριακά σε τριτοβάθμιο επίπεδο, διαλύεται, οπότε για ποιο λόγο να μην δημιουργηθεί ένα ψευδώνυμο πρωτοβάθμιο σύστημα υγείας. Δυστυχώς αναγκαζόμαστε στην αρχή μιας νέας χρονιάς να αναφωνήσουμε αυτό που για πολλά καθημερινά πράγματα διαπιστώνουμε, ότι κάθε πέρσι και καλύτερα. Αλλά επειδή και τα προηγούμενα χρόνια η κατάσταση ήταν χάλια και επειδή εκατόμβες θυμάτων θρηνήσαμε στην πρόσφατη πανδημία νομίζουμε ότι δεν υπάρχει πια χειρότερα, το χειρότερα ισοδυναμεί με έναν άδικο θάνατο ανθρώπων, οι οποίοι υποτίθεται ότι ζουν σε μια πολιτισμένη ευρωπαϊκή χώρα.