Το παραλυμένο σύστημα υγείας τον Αύγουστο.
(Το παραλυμένο σύστημα υγείας τον Αύγουστο) Διαβάζοντας κάποιος την επικεφαλίδα του άρθρου σκέφτεται ίσως στο κλίμα των ημερών πόσο επικίνδυνος μπορεί να είναι ο Αύγουστος λόγω του αέρα και της ζέστης για τα δάση αφού αυτό το μήνα θυμόμαστε όλοι τις πιο μεγάλες και θανατηφόρες πυρκαγιές. Άλλοι ίσως θεωρήσουν τον Αύγουστο τον πιο επικίνδυνο μήνα για πνιγμούς και εν γένει ατυχήματα που σχετίζονται με τη θάλασσα και τους κινδύνους της.
Άλλοι ίσως τον θεωρούν επικίνδυνο για τις υψηλές θερμοκρασίες που αναπτύσσονται. Ίσως όλα αυτά να είναι σωστά. Όμως δεν αναφέρομαι σε αυτά. Ο Αύγουστος είναι επικίνδυνος γιατί παραλύει το ήδη παραλυμένο σύστημα υγείας μας. Θυμάμαι το σεβαστό μας καθηγητή Γ. Δαΐκο που μου έλεγε πάντα «Νίκο, τον Αύγουστο πεθαίνει κόσμος που δε θα έπρεπε».
Το παραλυμένο σύστημα υγείας τον Αύγουστο.Οι υγειονομικοί στις δομές υγείας δεν πρέπει να παίρνουν τις άδειες όλοι μαζί!
Είναι αλήθεια ότι ο Αύγουστος είναι ο κατ’ εξοχήν μήνας διακοπών και μάλιστα η περίοδος του Δεκαπενταυγούστου είναι η πιο επικίνδυνη. Αυτή την περίοδο τα νοσοκομεία υπολειτουργούν, τα μικροβιολογικά εργαστήρια κλείνουν ή αδυνατούν να εξυπηρετήσουν όπως την προηγούμενη περίοδο τους ασθενείς, οι ιδιώτες ιατροί κλείνουν τα ιατρεία τους και τα πάντα αναβάλλονται για το Σεπτέμβριο.
Όμως υπάρχουν πολλά και σοβαρά προβλήματα υγείας που εμφανίζονται τον Αύγουστο ή το μήνα αυτό πρέπει να αντιμετωπιστούν. Έχω γίνει αποδέκτης την περίοδο αυτή πολλών αναστατωμένων ασθενών που αναζητούν κάποιο καρδιολόγο για ένα επείγον ζήτημα γιατί ο καρδιολόγος τους βρίσκεται σε διακοπές και πολλές φορές δεν απαντά στο τηλέφωνο. Θα πείτε να μην ξεκουραστούν και οι ιατροί; Να μην πάρουν και τις άδειές τους οι υγειονομικοί στις δομές υγείας; Ασφαλώς και πρέπει αλλά ΟΧΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ.
Το παραλυμένο σύστημα υγείας τον Αύγουστο. Απουσία σχεδιασμού και αισθήματος ευθύνης.
Εδώ είναι που απουσιάζει ο σχεδιασμός και -επιτρέψτε μου- το αίσθημα ευθύνης. Όλοι προγραμματίζουμε τις διακοπές μας για τον Αύγουστο και φεύγουμε αδιαφορώντας για τις εκκρεμότητες που αφήνουμε πίσω μας. Είναι βαθιά πεποίθησή μου ότι η σχέση ασθενούς ιατρού είναι μια διαχρονική σχέση που δε μπορεί να διακόπτεται βίαια τον Αύγουστο. Πρέπει ο ασθενής να μπορεί να επικοινωνεί και να λαμβάνει οδηγίες για το πρόβλημά του όλο το χρόνο. Είτε είναι καλοκαίρι είτε χειμώνας.
Ο ασθενής πρέπει να μπορεί να βρίσκει τον ιατρό του 24 ώρες το εικοσιτετράωρο.
Είναι πάγια θέση μου ότι ο ασθενής πρέπει να μπορεί να βρίσκει τον ιατρό του 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Το κινητό τηλέφωνο πρέπει να είναι προσβάσιμο ανά πάσα στιγμή. Αυτό γνωρίζω πολύ καλά ότι έχει βαρύ τίμημα. Ιδιαίτερα το καλοκαίρι που οι ασθενείς από υπερβολικό άγχος αναζητούν τον ιατρό και για ασήμαντα ζητήματα, ακόμη και για να βεβαιωθούν ότι μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί του. Όμως είναι γεγονός ότι και σε αυτή την περίπτωση ο ιατρός πρέπει να είναι εκεί. Ακόμη και αν οι διακοπές του γίνονται μετ’ εμποδίων και όλοι οι γύρω του γκρινιάζουν, αυτός πρέπει να απαντά και να κατευθύνει. Το ιδανικό είναι σε συνεργασία με κάποιον άλλο ιατρό της ειδικότητάς του να παίρνουν εκ περιτροπής άδεια ώστε να μπορεί ο ασθενής του και να εξεταστεί υπό την καθοδήγησή του αν χρειαστεί, από κάποιον ιατρό της εμπιστοσύνης.
Οι δομές υγείας ερημώνουν επικίνδυνα τον Αύγουστο.
Όσο για τις δομές της υγείας είναι απαράδεκτο να ερημώνουν και την περίοδο αυτή να βρίσκει σε αυτές κανείς λίγους και μάλιστα τους νεότερους και πιο άπειρους ιατρούς. Είναι τεράστιο πρόβλημα ότι τα εργαστήρια των νοσοκομείων λειτουργούν με ακόμη πιο προβληματικούς ρυθμούς από τους ήδη αργούς ρυθμούς του χειμώνα. Αν μια βιοψία χρειάζεται ενάμισι μήνα για να βγει τότε μπορεί το πρόβλημα να είναι ήδη μη αναστρέψιμο. Τα πάντα θα πρέπει να λειτουργούν τηρουμένων των αναλογιών όσο το δυνατό πιο κοντά σε αυτό που γίνεται το υπόλοιπο χρόνο.
Τον Αύγουστο κατά τεκμήριο μένουν πίσω οι πιο ηλικιωμένοι και ανήμποροι.
Τον Αύγουστο λείπουν πολλοί όμως κατά τεκμήριο μένουν πίσω οι πιο ηλικιωμένοι και ανήμποροι, αυτοί που έχουν ανάγκη ιατρικών και νοσηλευτικών υπηρεσιών ή πρέπει να βρουν κοντά το φάρμακό τους. Η επιλογή του να υπηρετεί κάποιος την υγεία έχει σαφώς αυξημένες ευθύνες και δε μπορεί να εκμεταλλευόμαστε τα πλεονεκτήματα της ιδιότητάς μας αλλά να μην είμαστε διατεθειμένοι να αναλαμβάνουμε και τα βάρη της.
Είναι τραγικό το αίσθημα κάποιου με σοβαρό πρόβλημα υγείας που ψάχνει λύση και δε βρίσκει κανένα να τον βοηθήσει. Νομίζω ότι είναι θέμα ατομικής και συλλογικής ευθύνης και ίσως οι κατά τα άλλα λαλίστατοι την περίοδο του κορονοϊού συνδικαλιστές μας θα έπρεπε να έχουν σχεδιάσει και λύσει αυτό το πρόβλημα. Για το κράτος που έχει την κύρια ευθύνη δυστυχώς νομίζω ότι κανένας μας δεν τρέφει ιδιαίτερες ελπίδες. Το πρόβλημα πάντως πρέπει να λυθεί. Γιατί αλλιώς τον Αύγουστο θα συνεχίσουν να πεθαίνουν άνθρωποι αδίκως.