Χρονίως πάσχων ασθενής και επικοινωνία με τον ιατρό του.
(Χρονίως πάσχων ασθενής) Η χρόνια και σοβαρή νόσος και ο βαρύς τραυματισμός είναι πολύπλοκες καταστάσεις που εκδηλώνονται με μια σειρά διαταραχών του οργανισμού που μόνο ο θεράπων ιατρός μπορεί να γνωρίζει στις λεπτομέρειές τους μια που διαφέρουν από τον ένα ασθενή στον άλλο. Αυτοί οι πολύπλοκοι και ιδιαίτεροι συνδυασμοί προβλημάτων απασχολούν τον ασθενή και χρειάζεται αναλυτική συζήτηση με τον ιατρό του για να μπορέσει να ενημερωθεί. Η ενημέρωση αυτή δε χρειάζεται απλώς για να ικανοποιήσει την περιέργειά του αλλά κυρίως γιατί πρέπει να πάρει αποφάσεις σχετικά με την θεραπευτική πορεία που θα ακολουθήσει αλλά και τις επιλογές που θα πρέπει να κάνει στη ζωή του σε σχέση με το παρόν αλλά και το μέλλον. Η κατανόηση των πραγματικών διαστάσεων του προβλήματος θα βοηθήσει πολύ στην ουσιαστική συνεργασία ασθενούς και ιατρού.
Χρονίως πάσχων ασθενής και επικοινωνία με τον ιατρό του. Η τακτική της ενημέρωσης του ασθενή με όσο το δυνατόν λιγότερα στοιχεία.
Πολλοί όμως επαγγελματίες υγείας έχουν την τακτική να αποκαλύπτουν στον ασθενή τους όσο το δυνατόν λιγότερα στοιχεία. Οι πληροφορίες που παρέχουν διακρίνονται από μια απλοϊκότητα ή στον αντίποδα διατυπώνονται σε μια δύσκολη διάλεκτο που αποτελείται από ιατρικούς όρους και πολύπλοκες λέξεις. Αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους. Άλλοι ιατροί είναι ανασφαλείς και δε θέλουν να εκτίθενται προχωρώντας σε λεπτομέρειες που κάποιες φορές και ίδιοι δεν έχουν εμπεδώσει. Προτιμούν την αοριστία που τους παρέχει κάποια ασφάλεια. Άλλοι δεν είναι τόσο καταρτισμένοι και η κατάσταση του ασθενούς τους ξεπερνά αλλά δε θέλουν να το παραδεχθούν. Προτιμούν να είναι ασαφείς και αυστηροί με τους ασθενείς τους. Άλλοι πάλι δε γνωρίζουν σε βάθος τις λεπτομέρειες και τα επιμέρους θέματα της νόσου που θα επέτρεπαν μια λεπτομερή αναφορά.
Έχουν μια γενική εικόνα του προβλήματος χωρίς να έχουν εντρυφήσει στις λεπτομέρειες. Αυτό οδηγεί στην ανάγκη να μη προχωρήσουν στη λεπτομερή περιγραφή που τους εκθέτει. Άλλοι έχουν πολύ περιορισμένο χρόνο ή κουράζονται να αφιερώσουν περισσότερη ώρα και έτσι είναι συνοπτικοί και ασαφείς. Άλλοι τέλος χωρίς να έχουν τέτοια πρόθεση, αφήνουν τους ασθενείς στο σκοτάδι και την άγνοια. Είναι αλήθεια ότι η επικοινωνία μεταξύ ασθενούς και ιατρού είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Η μετάδοση πληροφοριών και η αλληλοκατανόηση μεταξύ ασθενών και ιατρών προϋποθέτει μια σωστή «χημεία», σεβασμό, ενσυναίσθηση και υπομονή.
Ο χρονίως πάσχων ασθενής είναι ένας πολύ δύσκολος ασθενής.
Ο χρόνιος βαριά πάσχων ασθενής, με πολλές νοσηλείες και μακρύ χρόνο ταλαιπωρίας, είναι ένας πολύ δύσκολος ασθενής. Χρειάζεται ιδιαίτερο τρόπο προσέγγισης και ακόμη πιο ιδιαίτερο τρόπο ενημέρωσης. Η αδυναμία συγκέντρωσης σαφών αλλά και πειστικών πληροφοριών σχετικά με την κατάσταση και την θεραπεία τους είναι δυνατό να αποτελέσει πηγή έντονου στρες για πολλούς ασθενείς. Το αποτέλεσμα είναι να πλημμυρίσουν με συναισθήματα θυμού, αποθάρρυνσης, απόγνωσης και φόβου απώλειας του ελέγχου της ζωής τους.
Αυτά τα συναισθήματα δεν είναι αδικαιολόγητα. Μόνο αν έχουν στη διάθεσή τους τις απαραίτητες πληροφορίες, είναι δυνατόν οι ασθενείς να πάρουν τις αποφάσεις εκείνες για τη θεραπεία τους από την οποία μπορεί να κρίνεται η ζωή τους αλλά και να προσαρμόσουν τη θεραπεία στις αξίες, τις ανάγκες και τα σχέδια για τη ζωή τους. Από την άλλη πλευρά, σε ένα βαθύτερο συναισθηματικό επίπεδο, οι ασθενείς που διψούν να διατηρήσουν τον έλεγχο της κατάστασής τους ενδέχεται ταυτόχρονα να είναι άνθρωποι που επιθυμούν να απολαμβάνουν τις φροντίδες των άλλων όταν αρρωσταίνουν.(Di Matteo M.R., Martin L.R., 2011, Εισαγωγή στην ψυχολογία της Υγείας, Αθήνα, Πεδίο).
“Όταν υποφέρουν από μια σοβαρή αρρώστια, οι ασθενείς πρέπει να παραχωρήσουν τον έλεγχο της ζωής τους σε άλλους”
«… όταν άνθρωποι που διαθέτουν μια ισχυρή αίσθηση εαυτού τοποθετούνται σε μια νοσοκομειακή κλίνη επειδή πάσχουν από κάποια ασθένεια που απειλεί τη ζωή τους, τότε είναι δυνατό να εμπλακούν σε μια σχέση με τον ιατρό τους, η οποία παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με τη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ ενός παιδιού και των γονιών του. Όταν υποφέρουν από μια σοβαρή αρρώστια, οι ασθενείς πρέπει να παραχωρήσουν τον έλεγχο της ζωής τους σε άλλους….
Οι περισσότεροι άνθρωποι αντιδρούν σε αυτή την αίσθηση αβοήθητου και στην υποταγή στην εξουσία του ιατρού όπως αντιδρούσαν και ως παιδιά, δηλαδή με έντονη αμφιθυμία. Έχουν πίστη στο θεράποντα ιατρό τους, ελπίζοντας ότι αυτός θα τους κάνει καλά, αλλά ταυτόχρονα διακατέχονται από έντονο αίσθημα θυμού που περιήλθαν σε αυτή τη θέση εξάρτησης.» (Shlain, L. 1979. Cancer is not a four- letter word. In C.A. Garfield (Ed.), Stress and survival: The emotional realities of life- threatening illness. St. Louis, MO: C.V Mosby p. 179).
