Οι ιατροί στον ιδιωτικό τομέα και η φυγή προς το δημόσιο τομέα.Οι μισθωτοί ιατροί και οι συνεργάτες ιατροί.
(άρθρο-Οι ιατροί στον ιδιωτικό τομέα) Είχαμε πρόσφατα αναφερθεί στη μαζική φυγή ιατρών και νοσηλευτών από τον ιδιωτικό στο δημόσιο τομέα το διάστημα αυτό. Οι συνέπειες της κατάστασης αυτής είναι εύκολα αντιληπτές μια που παλαιότερα και έμπειρα στελέχη του νοσοκομείου αποχωρούν και τη θέση τους παίρνουν νεότερα και άπειρα πρόσωπα. Με αυτό τον τρόπο αποδυναμώνεται το ιδιωτικό νοσοκομείο και η ποιότητα των στελεχών υποβιβάζεται. Και αυτό οφείλεται στο ότι ο ιδιωτικός χώρος δεν έχει στελέχη.
Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω όσο πιο απλά μπορώ αυτό το τελευταίο. Όπως έχω γράψει παλιότερα σε ένα ιδιωτικό θεραπευτήριο υπάρχουν οι μισθωτοί ιατροί και νοσηλευτές και οι συνεργάτες ιατροί, αυτοί δηλαδή που φέρνουν τους ασθενείς- πελάτες στο θεραπευτήριο. Η πρώτη κατηγορία αποτελείται κατά τεκμήριο από χαμηλόμισθους και ανασφαλείς εργαζόμενους μια που ο μισθός τους είναι καθορισμένος από το ίδιο το θεραπευτήριο στη λογική της περικοπής του κόστους και η εργασιακή τους ασφάλεια μηδενική.
Οι ιατροί στον ιδιωτικό τομέα.Οι ατομικές συμβάσεις εργασίας.
Στα ιδιωτικά θεραπευτήρια υπάρχουν τα γνωστά εργοδοτικά σωματεία, το κράτος έχει φροντίσει αφού εξασφάλισε τη σιγουριά των δικών του στελεχών να προωθήσει τις λεγόμενες ατομικές συμβάσεις εργασίας για τον ιδιωτικό τομέα και άρα ο κάθε εργαζόμενος να είναι τόσο χαμηλόμισθος όσο εκβιάσιμος μπορεί να γίνει. Και βέβαια αν τυχόν έχει άποψη επιστημονική ή ηθική που δε συμφωνεί με τη γραμμή του νοσοκομείου εν ριπή οφθαλμού απολύεται ή πολλές φορές εξαναγκάζεται σε παραίτηση χάνοντας και τη νόμιμη αποζημίωση. Αυτός λοιπόν ο εργαζόμενος περιμένει να γίνει δημόσιος υπάλληλος για να απελευθερωθεί από τη σκλαβιά. Για το θεραπευτήριο είναι αναλώσιμος, υπάρχουν πολλοί στην ουρά για να τον αντικαταστήσουν και η αξιολόγησή του αφορά κυρίως το πόσο πειθήνιος και υποτακτικός είναι.
Η αδιαφορία του ιδιώτη εργοδότη για την επιστημονική πρόοδο των ιατρών.
Για να γίνει κατανοητό το πόσο αδιαφορεί ο ιδιώτης εργοδότης για την επιστημονική του πρόοδο να αναφερθεί ότι εδώ και μερικά χρόνια έχει καταργηθεί ο θεσμός της επιστημονικής άδειας που θα του επιτρέψει να συμμετάσχει σε δραστηριότητες που θα βελτιώσουν τις γνώσεις και τις δεξιότητές του. Φυσικά η εκπαίδευση με πρωτοβουλία του εργοδότη του ακούγεται σαν ένα κακόγουστο ανέκδοτο με το οποίο δε γελά κανείς. Άρα το μοντέλο είναι κακοαμειβόμενος εργαζόμενος με εργασιακή ανασφάλεια που σε πρώτη ευκαιρία εγκαταλείπει το σκάφος για το ασφαλές λιμάνι του δημοσίου. Και ποιοι μένουν τελικά στα πολυδιαφημισμένα ιδιωτικά νοσοκομεία; Όσοι δεν μπορούν να φύγουν γιατί δεν έχουν τα απαιτούμενα προσόντα ή όσοι μπορούν να “επιβλέπουν” τους υπόλοιπους ανεξαρτήτως τυπικών και ουσιαστικών προσόντων.
Οι ιατροί στον ιδιωτικό τομέα. Οι εκλεκτοί συνεργάτες ιατροί.
Αυτά τα σκληρά για τους μισθωτούς. Υπάρχουν όμως και οι εκλεκτοί συνεργάτες- ιατροί που φέρνουν τους ασθενείς- πελάτες. Αυτοί τουλάχιστον θα είναι τα στελέχη του ιδιωτικού νοσοκομείου και οι ποιοτικά ανώτεροι. Δυστυχώς αυτά τα πιστεύουν όσοι δεν ξέρουν. Γιατί τα περισσότερα στελέχη έτσι όπως προγραμματίζονται τα ιδιωτικά νοσοκομεία είναι όσοι έχουν συνταξιοδοτηθεί από το δημόσιο. Οι συνταξιούχοι που έχουν ολοκληρώσει τη διαδρομή τους στο δημόσιο νοσοκομείο και πλέον μη έχοντας άλλη επιλογή αντί να πάνε σπίτια τους πηγαίνουν στον ιδιωτικό τομέα.
Γι’ αυτά έχουμε γράψει και άλλες φορές. Και θα πει κάποιος, δεν υπάρχουν αμιγώς στελέχη που ανδρώθηκαν και εξελίχθηκαν στο ιδιωτικό τομέα; Ευτυχώς υπάρχουν, μόνο που παλεύουν συνήθως άνισα με τους αστέρες που έρχονται ως «φτασμένοι» από το δημόσιο. Είναι αυτοί που προσπαθούν επί χρόνια να στήσουν το ιατρείο και την προσωπική τους επιστημονική πορεία και αν δεν είναι εμπορικοί βρίσκουν τις πόρτες του ιδιωτικού τομέα κλειστές. Μια κλασσική ερώτηση που γίνεται σε κάποιο νέο ιατρό που ζητά μια συνεργασία στο ιδιωτικό νοσοκομείο είναι «και πόσους ασθενείς μπορείτε να μας φέρετε το χρόνο» για να εισπράξουν άρνηση αν ο αριθμός δεν είναι ικανοποιητικός. Κι ας είναι λαμπροί επιστήμονες, ας έχουν κάνει εξαιρετικές σπουδές, ας έχουν ένα σημαντικό βιογραφικό. «Δυστυχώς η ειδικότητά σας είναι καλυμμένη. Θα σας ειδοποιήσουμε αν αδειάσει κάποια θέση». Κι ας ξέρουν πολύ καλά ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός θέσεων μια που δε ζητούν μισθωτή εργασία αλλά συνεργασία.
Οι προώθηση των γόνων των καθηγητών προς το ΕΣΥ ή το Πανεπιστήμιο.
Γι’ αυτό το λόγο οι καθηγητές ποτέ δε θα στείλουν τους γόνους τους στη λαμπρή καριέρα του ιδιωτικού νοσοκομείου αλλά θα τους προωθήσουν σε κάποια θέση του ΕΣΥ ή του Πανεπιστημίου. Θα κάνουν εκεί την καριέρα τους και ο ιδιωτικός τομέας θα τους ανοίξει στη δύση τους τις αγκάλες. Ακόμη και οι φιλότιμοι και ικανοί συνεργάτες κάποιου συνταξιούχου που έρχεται στον ιδιωτικό τομέα και στηρίζεται στη δική τους εργασία δε θα πάρουν όταν αυτός αποχωρήσει τη θέση που τους αξίζει αλλά θα αντικατασταθούν από το επιτελείο του νέου αστέρα. Υπάρχουν πολύ αξιόλογοι επιστήμονες που κάνοντας τη «λάντζα» των διευθυντών τους επί πολλά χρόνια πιστεύουν -επί ματαίω- ότι θα τους διαδεχθούν. Η πραγματικότητα είναι ότι ποτέ δε θα ανέβουν. Στην καλύτερη περίπτωση αν δεν πεταχτούν σαν στυμμένες λεμονόκουπες θα γίνουν οι «λαντζέρηδες» του επόμενου αστέρα που θα τους επιβληθεί ως διευθυντής.
Για να γίνεις στέλεχος του ιδιωτικού τομέα πρέπει να περάσεις προηγουμένως από το Δημόσιο.
Ο πιο σίγουρος τρόπος να γίνεις στέλεχος του ιδιωτικού τομέα είναι να περάσεις προηγουμένως από το Δημόσιο ή να έχεις κάποιο ισχυρό φίλο και προστάτη. Αλλιώς θα καρπώνονται τον κόπο σου και θα εκμεταλλεύονται τη δουλειά σου πατώντας στην πλάτη σου για να ανέβουν. Και όταν διεκδικήσεις λίγα από τα δικαιώματα σου, θα σε αποβάλλουν. Γι’ αυτό τα παιδιά μας βρίσκονται στο εξωτερικό και δεν πρόκειται ποτέ να γυρίσουν πίσω. Γιατί οι κοινωνίες εκεί δυσκολεύονται να καταλάβουν τη λέξη ρουσφέτι.
Υ.Γ. Κάποια στιγμή κάποιος από τους θεωρούμενους σοβαρούς διευθυντές μου στο ιδιωτικό νοσοκομείο που εργαζόμουν με παρακάλεσε να γράψω ένα άρθρο που θα δημοσιευόταν στο ένθετο κάποιας εφημερίδας με τα ονόματα και των δυο μας. Το έγραψα και του άρεσε. Το έδωσε και άρεσε και στην εφημερίδα. Μόνο που μου είπε ότι τελικά θα δημοσιευθεί μόνο με το όνομά του γιατί εγώ ήμουν άγνωστος και ήθελαν μόνο άρθρα επωνύμων. Και δυστυχώς αυτό συνέβη πολλές φορές όχι μόνο με άρθρα.