Ο βουλευτής και το ΕΣΥ.
(άρθρο-Ο βουλευτής και το ΕΣΥ-) Αυτές τις μέρες όλοι μας γίναμε θεατές της μεγάλης συγκίνησης ενός βουλευτή του κυβερνώντος κόμματος, ο οποίος θρηνούσε για την δεινή κατάσταση της υγείας του πατέρα του. Και εντέλει για την απώλεια της ζωής του. Επειδή όλοι έχουμε περάσει από το στάδιο αυτό είναι δεδομένο ότι συμπαραστεκόμαστε στη θλίψη του κάθε ανθρώπου, ο οποίος θρηνεί ένα αγαπημένο του πρόσωπο. Επειδή όμως ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν είναι απλά ένας γιος, αλλά ένας βουλευτής της κυβερνητικής πλειοψηφίας που χρόνια τώρα προσπαθεί να μας πείσει ότι μεριμνά για το ΕΣΥ. Ας κάνουμε μερικές σκέψεις για να δούμε εάν τα δάκρυα αυτά έχουν και κάποιο ουσιαστικό αντίκρισμα.
Η επικοινωνιακή τακτική του Υπουργού Υγείας και η πραγματικότητα.
Ας ξεκινήσουμε από τον Υπουργό Υγείας για τον οποίο πολλές φορές τελευταία έχουμε πει ότι αποδύεται σε μια συνεχή προσπάθεια προβολής. Έχοντας την εμπειρία από πολλές περιπτώσεις της κοινωνικής μας ζωής, έχει πεισθεί ότι όλα για τον Έλληνα είναι θέαμα. Από τη στιγμή μάλιστα που τα μέσα ενημέρωσης είναι φίλα προσκείμενα σε ότι κι αν ανακοινώνει η κυβερνητική πλευρά μπορούμε να φωτογραφιζόμαστε και να δημιουργούμε μια εικονική πραγματικότητα.
Όμως, δυστυχώς η πραγματικότητα της ζωής είναι διαφορετική. Ας ακολουθήσουμε τη ροή της σκέψης του βουλευτή που θρηνεί για τον πατέρα του για να διαπιστώσουμε ορισμένα πράγματα που έχουμε αναφέρει πολλές φορές σε ανύποπτο χρόνο στα κείμενά μας. Ο πατέρας του με πολλά προβλήματα υγείας, παρουσίασε γάγγραινα στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού και κατέφυγε σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, το οποίο είναι ειδικό σε θέματα ορθοπαιδικής και κακώσεων. Το νοσοκομείο αυτό αρνείται στην πραγματικότητα την ευθύνη να παράσχει αυτό το οποίο χρειάζεται ο ασθενής και τον παραπέμπει φαντάζομαι μετά από σχετική συνεννόηση του βουλευτή με τον Υπουργό Υγείας σε ένα μεγάλο πανεπιστημιακό νοσοκομείο.
Ο βουλευτής και το ΕΣΥ. Η παραπομπή περιστατικών από το ένα νοσοκομείο στο άλλο.
Αυτή η πρώτη φάση του δράματος είναι ήδη αρκετά προβληματική. Η συνήθεια, το ένα νοσοκομείο να παραπέμπει σε ένα άλλο προκειμένου να αποσείσει τις ευθύνες από πάνω του είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα του εθνικού συστήματος υγείας. Αυτό γίνεται κατά κόρον από τα επαρχιακά νοσοκομεία, όπου τα ασθενοφόρα πηγαίνουν και έρχονται ιδιαίτερα μάλιστα εάν η πόλη στην οποία ανήκει το νοσοκομείο είναι σχετικά κοντά στην Αθήνα. Έχουμε ολόκληρες μεταναστεύσεις πληθυσμών μία που εκτός από τους ασθενείς ακολουθούν και οι συγγενείς τους από πόλη σε πόλη με τεράστια προβλήματα διαμονής και συντήρησης. Πρόσφατα αναφερθήκαμε σε κάποιο τέτοιο νοσοκομείο και στην απάντηση ιατρού ότι για πολύ απλά περιστατικά παραπέμπουμε στην Αθήνα.
Γνωστή η πραγματικότητα στους διοικούντες την υγεία αλλά αντί να μειώσουν το φαινόμενο ουσιαστικά το ενισχύουν.
Αυτό είναι γνωστό στους διοικούντες την υγεία από δεκαετιών, όμως στην πραγματικότητα, αντί να κάνουν κάτι για να το μειώσουν ουσιαστικά το ενισχύουν. Θα μπορούσε κάλλιστα η αξιολόγηση των Νοσοκομείων και των εργαζομένων σε αυτά να γίνεται με βάση το πόσες διακομιδές γίνονται από το νοσοκομείο προς άλλα νοσοκομεία. Βέβαια, από ότι φαίνεται, το φαινόμενο πλέον έχει μεγάλη έκταση και στα νοσοκομεία εντός του Λεκανοπεδίου της Αττικής και πιθανώς και εντός της Θεσσαλονίκης. Τι συμβαίνει λοιπόν; Ενώ πολλά από τα νοσοκομεία αυτά υποτίθεται ότι έχουν κάποιες υποδομές τις αφήνουμε και συνεχώς φυλλορροούν και βέβαια οι ίδιοι γιατροί βολεύονται αφού μειώνεται ο φόρτος της εργασίας τους και πολλές φορές χρησιμοποιούνται οι χώροι και ως προσωπικό μαγαζί.
Δεν μπορεί σε ένα μεγάλο νοσοκομείο, όπως το Ασκληπιείο της Βούλας να μην μπορεί να γίνει ο ακρωτηριασμός ενός δακτύλου όσο και επιβαρυμένος και αν είναι ο ασθενής. Από την άλλη, δεν μπορούμε να διακομίζουμε συνεχώς από τα νοσοκομεία που θεωρούνται ανεπαρκή σε 2-3 νοσοκομεία, τα οποία υποτίθεται ότι έχουν την πλήρη επάρκεια. Γιατί μετα αντιμετωπίζουμε το φαινόμενο να εμπιστεύονται μόνο αυτά τα νοσοκομεια οι ασενείς και να έχουμε το φαινόμενο των εκατοντάδων ασθενών σε κάθε εφημερία, οι οποίοι περιμένουν να εξεταστούν. Και την ώρα εκείνη ουσιαστικά οι εισαγωγές να αφορούν τις διακομιδές από άλλα νοσοκομεία.
Ο βουλευτής και το ΕΣΥ. Τα πανεπιστημιακά νοσοκομεία.
Από την άλλη, το ότι ένα νοσοκομείο είναι πανεπιστημιακό, δυστυχώς, ενώ στο μυαλό μας το καθιστά πολύ σπουδαίο, στην πραγματικότητα μπορεί να σημαίνει ότι είναι πολύ προβληματικό. Υπό ποια έννοια; Είναι γνωστό ότι παρά τη σχετική νομοθεσία, οι πανεπιστημιακοί έχουν τα ιδιωτικά τους ιατρεία και την ιδιωτική τους πελατεία και πάρα πολλές φορές οι βοηθοί τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα προσωπικό το οποίο βρίσκεται και λειτουργεί υπό την καθοδήγηση για την προσωπική πελατεία του διευθυντή τους. Άρα τα πανεπιστημιακά νοσοκομεία δυστυχώς σε πολύ μεγάλο βαθμό είναι για να κάνουν αυτό που συνέβη με τον πατέρα του βουλευτή. Δηλαδή να εξυπηρετούν προσωπικές εντολές υψηλόβαθμων προσώπων στις εισαγωγές και ταυτόχρονα στο πλαίσιο αυτό να γίνεται ανεκτή και η πελατειακή σχέση των εργαζομένων ιατρών. Σοκάρει βέβαια το γεγονός ότι ακόμα και για έναν βουλευτή χρειάζεται να δοθεί ένα ποσό σε έναν γιατρό για να εκτελέσει το καθήκον του.
Ο βουλευτής και το ΕΣΥ. Ο βουλευτής είναι συνυπεύθυνος για την κατάσταση του συστήματος υγείας.
Από κει και πέρα, φαίνεται ότι όλοι είμαστε ίσοι απέναντι σε αυτό το διεφθαρμένο και διαλυμένο σύστημα. 79χρονος με νεφρική ανεπάρκεια και διαβήτη που του έχει ακρωτηριαστεί το δάκτυλο φαίνεται ότι για το σύστημα, με τη μέθοδο της φυσικής επιλογής, δεν αποτελεί πρόσωπο άξιο για να του παρασχεθούν όλες οι υπηρεσίες. Δεδομένου μάλιστα ότι οι υπηρεσίες αυτές είναι περιορισμένες, γιατί η μόνη φροντίδα των κυβερνώντων είναι πώς θα ιδιωτικοποιήσουν το εθνικό σύστημα υγείας το πράγμα γίνεται ακόμα πιο δύσκολο.
Μαζί με τη συμπάθειά μας κρατάμε για το τέλος και μια παρατήρηση. Ο βουλευτής αυτός είναι συνυπεύθυνος για την κατάσταση του συστήματος υγείας. Γιατί ψήφισε νόμους και υποστήριξε στο παρελθόν αυτά που τώρα κατηγορεί. Βέβαια προσπάθησε να ρίξει όλη την ευθύνη σε πρόσωπα γιατί κάνοντας διορθωτικές, μάλλον κατόπιν υποδείξεων δηλώσεις, έβγαλε το σύστημα λάδι.
Ανήξεροι μπροστά σε μια προβληματική κατάσταση μέχρι να χρειαστεί να την αντιμετωπίσουμε.
Όμως και σε αυτή την περίπτωση όλοι είμαστε. Ίσοι απέναντι στην κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία. Κάνουμε τους ανήξερους, αποδεχόμαστε πολλές φορές και ενισχύουμε μια προβληματική κατάσταση, πιστεύοντας προφανώς ότι ποτέ δεν θα χρειαστεί να την αντιμετωπίσουμε. Όταν όμως βρισκόμαστε απέναντί της, τότε αναλωνόμαστε σε επιθέσεις, σε κατηγορίες και σε ύβρεις. Πολλοί μάλιστα από τους κατά τα άλλα ανυποψίαστους πολίτες όταν έρχονται σε επαφή με το σύστημα υγείας, προβαίνουν σε επιθέσεις και χειροδικία με αποτέλεσμα να χρειαστεί ειδικός νόμος, ο οποίος να προστατεύει νομικά γιατρούς, νοσηλευτές και λοιπό προσωπικό αυξάνοντας τις ποινές στους επιτιθέμενους.
Μήπως όμως οι πολίτες αντί να επιτίθενται κατά του προσωπικού θα έπρεπε στις εκλογές οποτεδήποτε και αν γίνονται, αλλά και σε καθημερινή βάση να διαμαρτύρονται για την κατάσταση του συστήματος υγείας στο οποίο είναι υποχρεωμένοι να καταφύγουν; Είμαστε ένας λαός ο οποίος λύνει τις διαφορές του φωνάζοντας, χωρίς όμως ουσία, γιατί η φωνή σταματάει όπως θα στεγνώσουν και τα δάκρυα του βουλευτή και η ζωή θα συνεχιστεί. Τραγική όπως το σύστημα Υγείας μας.