“Παρκάρισμα” ηλικιωμένων ασθενών:Όταν οι ηλικιωμένοι και ανήμποροι αποτελούν βάρος για τις οικογένειές τους.
(“Παρκάρισμα” ηλικιωμένων ασθενών-Άρθρο) Συζητώντας πριν λίγες ημέρες με κάποιο έμπειρο νοσοκόμο μεγάλης ιδιωτικής κλινικής, ρώτησα αν είχαν δουλεία αυτή τη δύσκολη εποχή του έτους, το καλοκαίρι. Μου είπε ότι είχαν πραγματικά πολλή δουλειά για να συμπληρώσει: «Τα ξέρετε αυτά. Είμαστε γεμάτοι από ‘παρκαρίσματα’.» Και δυστυχώς ήξερα, γιατί αυτός ο όρος που φέρνει στο νου οχήματα, στους υγειονομικούς φέρνει τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και το καλοκαίρι, ανθρώπους.
Τι είναι λοιπόν αυτοί οι «παρκαρισμένοι» άνθρωποι; Είναι ηλικιωμένοι κυρίως και ανήμποροι που αποτελούν βάρος για τις οικογένειές τους. Κάποιοι βέβαια ήδη έχουν τοποθετηθεί μόνιμα σε κάποιον οίκο ευγηρίας που ανάλογα με το βαλάντιο των συγγενών μπορεί να είναι από πολύ πολυτελής, μέχρι αφόρητος. Σε κάθε περίπτωση όμως αφορά ένα χώρο που δεν υποκαθιστά την οικογενειακή ατμόσφαιρα. Αλλά για το θέμα αυτό μιλήσαμε πολύ πρόσφατα και δε θέλω να σας κουράσω πάλι.
“Παρκάρισμα” ηλικιωμένων ασθενών:Σε ένα νοσοκομείο ή κλινική.
Υπάρχουν όμως και αυτοί οι ηλικιωμένοι που βρίσκονται σε κάποια σχέση εξάρτησης με τους νεότερους, χωρίς όμως να μπορεί να τους αφήσει κάποιος για πολλές ημέρες μόνους. Αυτούς τους «παρκάρουμε» σε ένα νοσοκομείο ή μια κλινική για να μπορούμε και εμείς να κάνουμε ανενόχλητοι τις διακοπές μας και όταν αυτές τελειώσουν τους αναζητούμε και πάλι όπως κάνουμε π.χ. με τα αυτοκίνητα στα αεροδρόμια.
Άλλους από αυτούς τους ηλικιωμένους οι συγγενείς επιχειρούν να τους αφήσουν σε ένα κρατικό νοσοκομείο. Η οικονομική κρίση και το αυξημένο κόστος των διακοπών οδηγούν συχνά σε αυτή την επιλογή. Όμως οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα είναι έμπειροι και δεν έχουν όφελος από τη νοσηλεία αυτών των ανθρώπων, γι’ αυτό είναι πολύ δύσκολο να ξεγελαστούν. Καταλαβαίνουν ότι τα προβλήματα που επικαλούνται οι συγγενείς είναι χρόνια ή αόριστα και μετά από ένα σύντομο εργαστηριακό και κλινικό έλεγχο αρνούνται μια τέτοια εισαγωγή.
“Παρκάρισμα” ηλικιωμένων ασθενών:Ο διευθυντής ή κάποιος γνωστός του κρατικού νοσοκομείου ως “θεράποντας”.
Οπότε πρέπει οι συγγενείς να στραφούν σε κάποιους που έχουν όφελος. Αν έχουν κάποιο διευθυντή ενός κρατικού νοσοκομείου ως «θεράποντα» του ηλικιωμένου ή αν έχουν –σπανιότερα- κάποιο γνωστό, μπορεί κατ’ εξαίρεση να γίνει η εισαγωγή σε κρατικό νοσοκομείο. Αν όχι θα πρέπει να απευθυνθούν σε κάποιο ιδιωτικό νοσοκομείο. Ή κάποια μικρή ιδιωτική κλινική, που λειτουργεί περίπου ως ένα νοσοκομείο- γηροκομείο ή σε κάποια μεγαλύτερη ιδιωτική κλινική. Στην πρώτη περίπτωση τα νοσήλια θα πληρωθούν εν μέρει από τον κρατικό ασφαλιστικό φορέα και θα συμπληρωθεί ένα ποσό, συνήθως υποφερτό, από τους συγγενείς.
Για τις κλινικές αυτές που παλιότερα αποκαλούσαμε «του ΙΚΑ», έχουμε μιλήσει και σε παλαιότερο άρθρο. Είναι μικρές κλινικές που φιλοξενούν χρόνια περιστατικά από αυτά που με σωστή Πρωτοβάθμια περίθαλψη θα μπορούσαν να νοσηλευτούν και στο σπίτι. Με τη διαφορά ότι για να είναι κερδοφόρα για την κλινική, υποβάλλονται καθημερινά σε αχρείαστες εξετάσεις και νοσηλευτικές πράξεις που χρεώνονται ξεχωριστά. Οι κλινικές αυτές στις επίσημες αργίες έχουν την τιμητική τους. Πλημμυρίζουν από ανθρώπους που οι συγγενείς τους τους «παρκάρουν».Όσοι βέβαια έχουν ιδιωτική ασφάλεια ή χρήματα προτιμούν μεγαλύτερες ιδιωτικές κλινικές οι οποίες και καλύτερη ξενοδοχειακή υποδομή παρέχουν και πιο καλές για τη συνείδηση των συγγενών είναι. Αλλά ο σκοπός και το μέσο είναι τα ίδια.
Οι ηλικιωμένοι το καταλαβαίνουν,αν και πολλές φορές παριστάνουν τους αδιάφορους ή τους ευχαριστημένους.
Μιλήσαμε πολλές φορές για ανεπιθύμητα έμβρυα από αυτά που οδηγούνται σε αφανισμό. Δυστυχώς όμως αν στην περίπτωσή τους οι δικοί τους δεν τα έχουν γνωρίσει πριν τα σκοτώσουν στην περίπτωση των ηλικιωμένων γονιών ή θείων ή όποιου άλλου βαθμού συγγενών, τα πρόσωπα κουβαλούν μια ιστορία. Είναι οι άνθρωποι που μεγάλωσαν παιδιά και εγγόνια, που στήριξαν με κάθε τρόπο αυτούς που τώρα τους «παρκάρουν». Ακόμη και αν δεν υπήρξαν υποδείγματα γονιών αρκεί το ότι είναι οι γεννήτορες. Κι όμως τώρα είναι βάρος. Το καταλαβαίνουν και αν και πολλές φορές παριστάνουν τους αδιάφορους ή τους ευχαριστημένους για να μη θίξουν τα παιδιά τους και να μην αισθάνονται πολύ άσχημα οι ίδιοι, μέσα τους κρύβουν πολύ πόνο.
Η υπ’αριθμόν ένα νόσος της τρίτης ηλικίας είναι η κατάθλιψη.
Αν η τελευταία εικόνα που έχει κάποιος από τη ζωή του είναι η εγκατάλειψη των δικών του σε ένα ίδρυμα ή σε ένα νοσοκομείο, ας μην αναρωτιόμαστε γιατί η υπ’ αριθμόν ένα νόσος της τρίτης ηλικίας είναι η κατάθλιψη. Ή γιατί άμεσα ή έμμεσα κάποιοι ηλικιωμένοι και ανήμποροι δίνουν τέλος στη ζωή τους ή αφήνονται να πεθάνουν. Δεν υπάρχει πιστεύω, και το λέω από την προσωπική μου ιατρική και κοινωνική εμπειρία, χειρότερο πράγμα από αυτό που αισθάνεται ένας απόμαχος της ζωής όταν βλέπει παιδιά, εγγόνια και ανίψια να τον παραπετούν για να πάνε διακοπές ή για να κάνουν οποιαδήποτε επιλογή στη οποία αυτός δε χωρά. Πιστεύω ότι θα ήταν προτιμότερο να τους σκοτώσουν γιατί αυτό είναι ένας αργός και ντροπιαστικός θάνατος.
Η σύγχρονη εγωκεντρική κοινωνία της βαρβαρότητας που βλέπει ανθρώπους ως σκουπίδια και προσπαθεί να κερδίσει ακόμη και από την απονιά των άλλων κάποιο υλικό όφελος, είναι το αποτέλεσμα της αποξένωσης των ανθρώπων και την θεοποίησης της προσωπικής άνεσης. «Να περνάμε καλά» είναι το σύνθημά μας. Οι ακόμη ευαίσθητοι άνθρωποι αντιμετωπίζονται ως απροσάρμοστοι ρομαντικοί ή ανόητοι. Γιατί δυστυχώς ο σύγχρονος ρεαλισμός άλλα υπαγορεύει. Καλές διακοπές λοιπόν και κυρίως με τη συνείδηση αναπαυμένη. Και επιστρέφοντας να μην ξεχάσουμε τους δικούς μας στα πάρκινγκ.